Sydney Beaches

Vanmorgen haalde ik Marieke uit bed, die zachtjes maar rechtovereind in haar bed stond. Na haar melk begon ze wel weer haar gebruikelijke lage tonen eruit te schreeuwen. Het verbaasde mij dat Rachel er niet wakker door werd, maar die sliep er gelukkig heerlijk doorheen. De meesten werden pas laat wakker en er hing een heerlijk ontspannen sfeertje. Vandaag maar eens geen ijs. Wil graag dat mijn moeder mij straks nog herkent en anders ben ik zo  zelf veranderd in een grote ijsbol.

Schreef ik gisteren nog dat Marieke geen woord zegt, twijfel ik nu of het misschien aan ons ligt. Jen en Rachel hoorde haar namelijk One, Two, Three zeggen voordat ze een kaartje op de grond gooide. Ik dacht dat het een kwestie van ‘willen’ horen was, maar ik was toen aan het filmen dus kon het later nog eens opnieuw beluisteren. En ik snapte er geen barst van maar inderdaad ze telde net als Frank wanneer hij een foto maakt 1, 2, 3. Met nog een italiaanser accent dan hij haha. Dus misschien zegt ze wel veel meer, maar horen Sjoerd en ik het gewoon niet. En geeft Marieke de voorkeur aan Engels boven Nederlands. Nadat we Marieke op bed hadden gelegd gingen Rachel, Sjoerd en ik weer naar de locale super leuke tweedehands winkel en kocht ik veel te grote maar oh zo leuke jurkjes voor Marieke.

Nadat Marieke weer wakker was, trokken we er gezamelijk op uit om langs de kustlijn en de stranden te wandelen. Zo mooi. Waar het de eerste avond zo donker was en zelfs een beetje druppelde en we het strand niet optimaal konden leren kennen, was het gisteren droog en waren Sjoerd, Rachel en ik al in de zee geweest. Overigens waren zij totaal niet ontspannen want ze vonden dat ik beroerd kon zwemmen in open water (ze hebben een punt), maar ik was vooral zeer geirriteerd dat ik tussen twee vlaggetjes moest blijven waar in mijn beleving echt nog geen meter ruimte tussen zat. Dat is hier heel normaal en staat ook om allerlei souvenieren “Between the flags”. Maar  als je ook maar een fractie buiten de zwemzone kwam begonnen de lifeguards meteen te zeiken dat je weer naar het midden moest. Had je de grens aan de ene kant verlaten ben je binnen tien seconde weer aan de andere kant buiten de grens. En ik houd nu eenmaal niet zo van onzinnige beperkingen. Nu dus maar veilig wandelen in het heerlijke zonnige maar ook wel vreselijk warme zondag. Toch waren een heleboel mensen ondanks de hitte sportief aan het hardlopen. Het niet zo breede pad was daardoor proppie vol.

We liepen de Bondi to Bronte coastal walk, maakten foto’s waaronder een Circle of life, die in mijn hoofd toch wat beter er uit zag dan hoe die in werkelijkheid uitgevoerd werd, maar ach. En ook waren wij een bepaalde pose die mijn moeder in het Beatles Museum maakte aan het nadoen. Misschien krijgen wij over tien jaar wel spijt dat we op al deze foto's zo debiel staan, maar aan de andere kant mede daardoor hadden we wel zo veel lol. Nadat we bij Bronte beach waren belandt verlieten Jen en Rachel ons om de auto die Rachel voor morgen gehuurd had te gaan halen. Frank liep met ons mee terug en we probeerden onder andere een foto te maken waarin Sjoerd en ik met Marieke tussen de vlaggen stonden, maar om maar aan te geven hoe klein die ruimte was, dat lukte dus maar een keer en laat dat nou net die ene zijn dat Marieke haar hoofd omdraait. Op Bondi Beach was ook een kinder zwembadje. Overigens stonden er ook honden in, dus vond het niet echt super hygienisch daardoor maar ja goed voor Mariekes imuunsysteem dan maar. Het was ook ijskoud dus zo leuk vond ze het niet. Vrees voor haar dat in Nederland het water vast niet warmer zal zijn...