Een klein tijdsprongetje

Vandaag 4 jaar getrouwd. Ik werd wakker met het gemis van internet en besloot dat het tijd werd dat bij terugkomst in Wifiland ik in ieder geval de rest van mijn vakantie via Facebook wat meer op de hoogte zou blijven wat mijn dierbaren allemaal uitspoken. Voor we naar het vliegveld reden brachten we eerst nog een laatste bezoek aan het strand. Spullen ingepakt, waaronder de beschadigde en door ons nog meer grijs gedraaide cd van fleetwood mac en de cd van tracey bonham die we in de oppshop van richmond hadden gekocht. Ik kende haar naam maar niet haar muziek en toen we het eerst nummer afspeelde (Mother, Mother) kwamen we er achter dat dit niet bepaald geschikte muziek voor een autorit door Tasmanie was. Die vrouw had een hoop frustraties, dat was duidelijk te horen. En ondanks dat wij niet eens tot het tweede nummer kwamen wilde ik de cd wel mee als souvenier. Dus is er nog iemand die daar blij van wordt, dan mag krijgt die de cd van mij kado. Bij het vliegveld was een hugzone. Erg grappig want de achterblijvers konden daardoor nog net wat langer mee met de vertrekkende vriend of familielid. De vliegreis ging weer geweldig. Ofwel Marieke sliep het grootste deel. En voor ik het wist waren we alweer terug bij Jen en Frank thuis.

Terugkijkend op onze week Tasmanie kan ik zeggen dat we echt ontzettend genoten hebben van al het moois hier. De geweldige stranden, afwisselende landschappen, mooiste bergen, grootste meren, gaafste watervallen. Zo veel te zien  en in je op te nemen. Een week was eigenlijk niet genoeg, maar ja het is niet anders. We hebben wel echt zo goed mogelijk geprobeerd een beeld te krijgen van deze mooie Australische staat en wat we hebben gezien smaakte echt naar meer. Dus we komen graag nog eens terug om het nog eens dunnetjes over te doen. Tasmanie is echt geweldig voor de natuurliefhebber en hier onze ouwe dag doorbrengen is zo’n gek idee nog niet.

Nu maak ik even een klein tijdssprongetje want tijdens de twee dagen die hierna volgden heb ik geen aantekeningen gemaakt en ook weinig foto’s (helpt goed bij de grote lijnen herbeleven, maar de leuke details vergeet je wel als je niets opschrijft) en ik heb nog genoeg andere verhalen (uit te werken) dus ik voeg nu even deze dagen samen.

Bij thuiskomst lag er een hoop post voor Jen te wachten. Echt krankzinnig veel post. En eigenlijk bijna allemaal van goede doelen. Behalve schriftelijk weten ze haar ook telefonisch te bereiken want Jen krijgt gemiddeld drie telefoontjes per avond van goede doelen die om een bijdrage vragen. Volgens mij hebben de Australische goede doelen een register en staat haar naam er bovenaan en geven ze elkaar haar gegevens door met de garantie dat ze altijd zal doneren. Want mijn lieve tante zegt nooit Nee! Hooguit wanneer ze het even zat is vraagt ze of ze over een week terug willen bellen. En altijd eindigd ze met Thank you for your service. Dat doet ze bij de winkels, maar ook bij dit soort bedrijven. Wat dat betreft kunnen ze in haar gezicht schijten, ze zal nog altijd vriendelijk bedanken voor de dienstverlening. Echt veel te lief voor deze wereld. Sjoerd vindt Jen haar goede doelen hobby dan ook helemaal niets. Hij vindt dat ze misbruik maken van haar goedheid. Hij heeft denk ik wel een punt. Maar Jen wil gewoon graag goed zijn voor anderen en zij hoopt zo een heleboel anderen te helpen. En er zal vast wel een beetje bij de juiste bestemming komen. Een heel klein beetje.

Uiteraard moesten ook boodschappen worden gedaan want ondanks dat we maar twee dagen in Melbourne zouden blijven voor we weer ons volgende avontuur zouden starten, moesten er wel weer kilo’s kaas, chocolade en vele soorten groentes groots worden ingekocht.

Marieke kon weer lekker uitgebreid in bad, Jen kon haar geluk niet op met de berg was. Als er iemand veel was heeft is het Jen wel. Wij snappen niet waar ze het vandaan haalt want Jen en Frank hebben naast hun werkkleding maar een paar kledingstukken waar wij ze veel in zien maar haar was machine draait over uren, de wasrekken en -lijnen zijn altijd vol en de strijk lijkt zich alleen maar te vermenigvuldigen. Ze zegt dat ze niet zo’n schoonmaakfanaat is als mijn moeder, maar je hoeft maar naar je net gekregen schone handdoek te kijken of ze wil hem alweer wassen.

Wij konden onze koffer vol niet gebruikte winter- en regenkleding weer vervangen voor zomerkleding want in Sydney en Cairns werd verwacht dat het warm en droog zou zijn. En Sjoerd en ik stonden te trappelen weer naar Savers te gaan. Absoluut onze lievelingswinkel in Melbourne en omstreken. Jenny’s beste vriendin Conny en haar man Richard kwamen de dag erna eten en zij vertelden ons dat als je oude spullen daarnaar toe brengt je ook nog eens extra korting krijgt bij je volgende aankoop. Dat klonk helemaal als muziek in de oren. Maar voor nu was het voor deze keer net even te laat. Ik had naast een leuk jurkje ook een hoedje gekocht. Ik heb echt een hoedengezicht. Bij mij is de regel: hoe groter en meer het van mijn hoofd bedekt, hoe beter het me staat. Maar ja wanneer draag ik nou in Nederland (een joekel van) een hoed. En qua bagage is het ook niet handig. Dus het werd een klein model die Marieke uiteraard duizenden keer beter stond, maar ja wat staat haar niet. We keken Aussie Footbal op tv, en toen de mannen sliepen keken Jen en ik een film samen. I am Sam. Daarna volgde een heftig gesprek tot diep in de nacht of wij als buitenstaanders zo maar kunnen bepalen wie wel en wie niet ouders mogen worden. Sjoerd heeft vaak een zwart wit mening door zijn werk en de ervaringen die hij daardoor heeft. Ik vind het een lastig onderwerp, maar wel goed om af en toe bij stil te staan.