Het laatste restje Tasmanie

Onze laatste volledige dag hier in Tasmanie dus die wilden we goed benutten. Er stond nog genoeg moois op ons lijstje maar de oostkust hadden we nog niet gezien dus ondanks dat het een flink stuk rijden was besloten we een bezoekje te brengen aan Coles bay. De eerste stop was echter al in Sorell, voor het tanken. Precies naast een Vinnies dus Sjoerd dook enthousiast de winkel in. En had bingo met een echte Aussie broek, past perfect bij Franks Aussie slippers. Een pitstop bij ons duurt vaak toch wel iets langer dan gemiddeld want voor ieder wat wils. Sjoerd heeft zijn Vinnies, voor Marieke is er altijd wel een speeltuin in de buurt – zo ook deze keer, bij de bakker werd wat brood ingeslagen en voor we allemaal weer in de auto zaten waren we zeker een half uur verder. Op naar Richmond want die stond nog op mijn verlanglijstje en zo stonden we even later in een schattig dorpje van een paar straten groot. Met allerlei ouderwetse huisjes, kerkjes, de oudste brug van Australie, maar vooral een heerlijke chocolade/ijswinkel. De winkel had een wereldkaart en de bezoekers mochten een pin in hun woonplaats steken en aangezien er nog een plekje vrij was in de regio den haag/rotterdam zette Sjoerd daar zijn pinnetje neer. De smaken ijs waren heerlijk, met hier en daar een hele leuke originele zoals Olive oil, lime & rosemary. Ik had er lekker veel geproefd, zo leuk als dat kan en bij elke smaak die je wilde proeven mocht je een tweede op de andere kant van het stokje proberen. Top winkel!!! En weer door. Toen we ergens even een andere auto voor moesten laten gaan en stilstonden zag Sjoerd een Kookaburra in de boom. Helaas vloog hij al weer weg voor ik een foto kon maken. Sjoerd ziet echt vaak als eerste vogels en dieren. Hij is daarin heel oplettend en een beetje een wat rustigere Freek Vonk. Via Orford en Swansea waar we maar doorheen zoefden maakte we een stop voor een picknick bij een strand waar ik de naam niet van weet, bij Spikey Bridge niet ver daar vandaan hielden we een fotomoment, om vervolgens een plaspauze in te lassen bij Friendly Beach en Coles Bay. De vieze luier van Marieke ook weer kunnen dumpen want in al die natuurgebieden hebben ze bewst geen prullenbakken om te voorkomen dat de wilde dieren daar vervelend gaan lopen doen. Al verwacht ik niet dat ze staan te vechten voor een glimp van Mariekes luier, maar je weet maar nooit. Overigens had Marieke zich ook goed vermaakt in de auto want die had ontdekt dat als ze de deur tijdens de rit open deed het lampje in de auto ging branden. En ook toen we het kinderslot (wat hier zo werkt dat je deur van buiten niet kan openen) erop hadden gedaan wist ze hoe ze die er ook weer af kon halen. Gelukkig dus dat ze dat pas op de laatste dag doorheeft. Bij Cape Tourville maakten we een super mooie boardwalk wandeling over het water en tegen zonsondergang kwamen we bij Wineglass bay aan. Om niet al te lang weg te blijven gingen Sjoerd en ik met zijn tweeen met wat vaart naar boven naar de lookout. Onderweg zag mijn prive spotter twee keer een wallibi. De eerste keer zei hij dat ik snel en stil moest komen kijken, maar omdat ik geen idee had waar ik naar op zoek moest duurde het even voor ik de wallibi zag. Op de terugweg stond nummer twee ons weer op te wachten op de weg, maar zelfs nu ik er recht tegenover stond keek ik er in eerste instantie overheen. Toen we terugkwamen van onze record wandeling stond ons een lange donkere rit naar huis te wachten.