Alweer een maandje weg

Vandaag zijn we precies een maandje weg uit Nederland. Een vakantie die vooral lijkt te draaien om ijsjes eten (mijn buik was bij 5 maanden zwangerschap een stuk platter), bij Vinnies of andere tweedehands winkeltjes shoppen, boodschappen doen met Jen, op Melbourne vliegveld klungelen met de boardingtickets en natuurlijk heel veel genieten van en met de familie. Wat ik naast mijn lieve moeder en onze geweldige vrienden en familie in Nederland het meeste mis is internet. We zitten vaak op plekken zonder Wifi (omdat dit bij het boeken door Jen/Rachel niet een vereistte was, maar dit is iets waar ik toch niet meer zonder kan – zeker niet aan de andere kant van de wereld). Mijn telefoon batterij is daarom niet alleen snel op van de vele vele foto’s en filmpjes die ik neem, maar ook van het eeuwig proberen ergens internet te vinden al is het maar een stadje waar we doorheen sjeesen om die foto’s en video’s dan snel te delen met mijn moeder. Dus heb ik dan eindelijk internet valt mijn telefoon na 10 minuten uit. Qua nieuws houd ik niet echt bij wat er in Nederland gebeurt. Het overlijden van Cruijf kwam wel op de tv voorbij en ik probeer als ik de kans heb nog een klein beetje te volgen wat er speelt maar het nieuws wat mij het meeste bezig hield hier was dat een moeder in Melbourne in eerste instantie zei dat haar 15 maanden oude dochter door een zwerver in een park was meegenomen en achteraf bleek dat ze haar zelf om het leven had gebracht. Ik heb daar echt weken mee rondgespookt. Vooral omdat Sjoerd meteen zei dat de moeder het gedaan had terwijl toen nog met klem werd gezegd dat zij geen verdachte was en de politie en hulpverleenders haar aan het troosten waren en meehielpen naar de zoektocht. Ik baalde zo van Sjoerd dat hij een moeder die haar dochter kwijt was er zelf van verdenkte. Al vond ik het wel heel raar dat je een zwerver zonder schoenen niet kon inhalen als die er met je kind vandoor rende. En ook vond ik het wel vreemd dat hij het kind uit de wagen zou hebben gehaald want Marieke zit altijd in haar riempjes en het zou voor een vreemde die het op een willekeurig kind voorzien heeft in mijn ogen dus logischer zijn om met wagen en al weg te rennen dan eerst het kind uit die riempjes te halen. En als ‘ervaringsdeskundige’ weet ik dat onze bugaboo voor geen meter rent, dus dan zou je iemand helemaal snel weer kunnen inhalen, maar dat zou een zwerver toch niet weten dus het verhaal klopte wat mij betreft ook voor geen meter maar ja een moeder beschuldigen van zoiets dat kreeg ik toch ook niet over mijn hart. Maar helaas moest ik niet veel later Sjoerd toch gelijk geven. Ik vind het vreselijk dat iemand zoiets als oplossing denkt te zien. Kan het nog steeds niet bevatten. Hier gaat het gelukkig allemaal wel heel goed. Marieke heeft voor iemand die nog altijd geen woord zegt wel veel praatjes en weet ze zich ook steeds beter duidelijk te maken. Bijvoorbeeld met haar nee geschud of ja geknik. Al is het niet altijd betrouwbaar want vorige keer kwam er toch een rioolgeur van haar vandaan en toen Sjoerd vroeg of ze in haar luier had gepoept schudde ze heel hard nee. Nou mooi dat er een poepexplosie op ons stond te wachten. Was echt wel een van de meest stinkende luiers ooit. De luiers die wij gekocht hebben in Melbourne zijn trouwens niet zo fijn. We hebben steeds vaker een ongelukje. Of het nou plas of poep is, het komt er helaas steeds vaker uit. Dus die megaverpakking was niet zo handig, maar ja, al doende leert men. Sinds we terug zijn van Tasmanie heeft ze diarree en we hebben hydralyte gekocht voor Marieke dus hopelijk wordt ze snel weer beter, maar qua gedrag is ze nog steeds prima te handelen al wil ze wel wat vaker zielig doen als ze haar zin niet krijgt.

Rachel kwam vanmorgen rond een uur of zeven aan. Die had alleen in het vliegtuig wat kunnen slapen, maar haar vlucht ging pas tegen twee uur ’s nachts (plus 1,5 uur tijdverschil met ons dus ook nog eens een korte nacht), dus die was best gebroken al was daar voor ons weinig van te merken omdat ze vooral blij was haar ouders en ons weer te zien. Zo leuk nu met zijn allen op vakantie te zijn. Dus eerst ontbeten en daarna buskaartjes gekocht en daarna op zoek naar bus voor ons eerste uitstapje hier. We besloten naar een markt te gaan in Paddington. Het weer was een beetje wisselvallig. Dus toen we uitstapten liepen we tegen een chocoladezaak aan waar we meteen een pauze inlastte voor een kop warme choco. Een van de lekkerste ooit. De kopjes hadden een aparte vorm om je handen om heen te vouwen en zo lekker de warmte te voelen maar Frank vond ze vooral aan urinoirs denken en die vergelijking maakte het wel iets minder charmant. Na ons bakkie regende het nog steeds een beetje iets waar ik absoluut niet op gekleed was en dus liepen we maar snel naar de markt op zoek naar een overdekt deel. Na de markt stapten we weer in de bus richting centraal station aangezien Frank als 60plusser op zoek was naar een speciale vervoerspas voor hem maar we konden niet slagen en dus kocht hij uiteindelijk maar zo’n zelfde pas als wij. Daarna pakte we de trein naar Circular Quay. Hier konden we én naar de leuke wijk The Rocks lopen en het was op steenworp afstand van Sydney Opera House. We hadden nog weinig stappen gezet richting The Rocks of onze aandacht werd getrokken door een straatartiest met de naam Bendy M. Ze beweerde haar hele lichaam in een kleine doos te kunnen opvouwen en maakte een paar leuke grapjes om zo veel mogelijk publiek te trekken. Met succes. Wij bleven staan en ik pakte mijn telefoon om de act te filmen. Na een paar opwarm oefeningen had ze een hulpje nodig en haar oog viel op Sjoerd. Sjoerd liep onder applause naar voren en mocht haar uit de knoop halen. Na nog een handstand op hem te hebben gedaan (ziet er zo makkelijk uit maar we gaan het toch maar niet thuis proberen) en nog een vrijwilliger uit het publiek te hebben gehaald, propte ze zich inderdaad in een vreselijk klein glazen kistje. Sjoerd grapte nog dat hij recht had op een deel van de opbrengst van de act maar ondanks dat hij met lege handen moest vertrok was zijn eerste optreden in Sydney als straatartiest een groot succes. Daarna liepen we dan eindelijk de wijk in om al snel weer te pauzeren. Ja ja, het leven van een vakantieganger is zwaar ik weet het. We aten een heerlijke lunch en een van de medewerkers kwam vragen of Marieke een babycino wilde; maar natuurlijk. Toen we uitgegeten waren begon het helaas weer te druppelen en na over weer een leuk marktje schuin onder de Sydney Harbour Bridge te hebben geslenderd begon het gigantisch te regenen. We stonden er een beetje verloren onder de tent niet goed wetend welke kant we nou op zouden gaan. Ach, richting het opera huis dan maar en toen we een paar stappen hadden gelopen hield de regen gelukkig weer op. Jen en Frank gingen chocolade drinken bij Guylian Belgian Chocolate Cafe met Marieke en Rachel, Sjoerd en ik liepen door om een paar gekke foto’s te maken bij het Opera House wat er dichtbij toch een stuk minder mooi uit ziet dan van verweg. En waar toch heel veel touristen heel serieus staan te poseren. De rebel in mij wil dan eigenlijk af en toe gewoon even een gekke bek trekken bij een stelletje dat dan heel romantisch staat te poseren. Of bij een aziaat met een meterslange selfie sticks. Maar ja ik houd het maar bij de gedachte.

Na dit bezoek pakten wij de ferry (met wifi JOEHOE) en nu er kon weer een kruisje worden gezet op het Ter land, ter zee en in de lucht bingo velletje van Marieke. Weer een vervoersmiddelen ervaring erbij. Waarvan het ‘in de lucht’ avontuur voor een meisje van anderhalf wel heel erg verwend is. Als we straks in Amsterdam terug zijn heeft ze er zoals het er nu uit ziet 12 vliegritten op zitten. Een echte frequent flyer dus. Met de ferry kwamen we uit bij Darling Harbour en na nog wat rondhangen daar werd het tijd om terug naar huis te gaan. Met de bus hadden we een prima verbinding al was het wel een lange rit en jammer genoeg al snel donker dus je kon verder weinig van de omgeving zien. Thuis wat warmere kleding aangedaan (en Marieke onder protest van Sjoerds even verkleed als aardbei – voor ik het wist had ie het pakje in de prullenbak gegooid) en Frank, Jen en Marieke achergelaten. Wij weer terug naar Darling Harbour voor het vuurwerk. Elke zaterdag om 20.30 is er namelijk een vuurwerkshow van zes minuten en het was er gezellig druk. We waren perfect op tijd terug met nog maar een minuutje wachttijd. Na het vuurwerk zochten we naar een leuk tentje voor een makkelijke snack maar dat was nog best lastig te vinden. Pas toen we eigenlijk de moed wilden opgeven liepen we tegen El Loco aan. Bij de deur bleek dat ik mijn legitimatie mee had moeten nemen om naar binnen te gaan. Je hebt hier in Australie geen verplichting zoals in Nederland om vanaf je 14e je legitimatie bij je te dragen maar voor het binnenkomen van een tentje waar ook alcohol wordt geschonken was het nu dus wel handig als ik iets bij me had. Gelukkig mochten we na even wachten toch naar binnen en niet veel later zaten wij aan de corn chips en burgers. Super lekker en blij toch nog iets gevonden te hebben. Met de trap naar de tuin bleek nog een heel stuk van de zaak verstopt te zitten. De tuin was gezellig verlicht en er draaide dansbare muziek maar iedereen stond om de tafels. Nadat wij op onze beurt wel werden gephotobombt vertrokken we weer naar de bus en naar huis. In bed hoorde ik nog lang die piep die je wel vaker hoort als je bent gaan stappen. Sjoerd had er ook last van. Rachel niet. Wij zijn echt niets meer gewend – ouwelui. Oh en voor wie denkt Geen ijsje vandaag. Uiteraard wel. Eerst namen Sjoerd en ik er ierder een toen we moesten wachten bij de ferry. En toen we terug met Jen en co naar huis liepen na de bus maakten we ook een tussenstop bij de ijswinkel. Maar deze viel behoorlijk tegen. Dus die heb ik bij thuiskomst in de vriezer gezet. Ach morgen nieuwe kansen...