Cradle Mountain

We hadden, via een van de brochures die wij in het huisje uit Launceston hadden meegenomen, gezien dat er in Cradle Mountain meer Great Short Walks waren. Omdat de waterval en uitzichtpunten van gisteren zeker de moeite waard waren geweest hadden we veel vertrouwen gekregen in de andere 58 wandelingen. We namen de bus naar het eindpunt van het gebied en kwamen aan bij Dove Lake. Jen en Frank hadden al eerder langs dit reuzachtig grote meer gewandeld toen Nelleke, Frank, Remy en Thirza ze kwamen opzoeken en in Franks herinnering kon je er prima met een kinderwagen lopen. Dus wij hadden de kinderwagen gezellig meegenomen. Je voelt het al aankomen:  het was een van de minder handige acties. Voor straf mocht Frank de kinderwagen tillen over alle trapjes, stapjes, beklimmingen. En uiteraard wilde Marieke voornamelijk getild worden, dus Sjoerds armen waren ook bezet.Wanneer we andere wandelaars tegenkwamen werd ons vaak iets gezegd over het meesleuren van de kinderwagen en wij antwoorden dan vaak iets van dat we op zoek waren naar meer uitdaging want een kind tillen, tante jen ondersteunen bij alle trappen en vergeet niet de meegenomen picknicktas ja dat vroeg er ook om om nog wat extra onnodige bagage op sleeptouw  te nemen. De wandeling duurde dan ook weer vele malen langer dan de aangegeven tijd. Maar het was een schitterend mooie dag en ik genoot vooral van het samen zijn, het geweldige uitzicht, dat de zon zo mooi op het water scheen en dat er best veel te lachen viel door die onhandig grote kinderwagen. We grapten dat wij het park zouden vragen of ze hun informatie wilden aanpassen dat je dus wel met een kinderwagen de wandeling kon volbrengen, maar ik denk dat Frank ergens ook wel opgelucht was dat hij op een gegeven moment met deze fitness oefening mocht kappen. Sjoerd en ik besloten nog een tweede wandeling te maken want ja je wist maar nooit wat voor weer je morgen had dus Jen, Marieke, Frank en kinderwagen stapten op de bus terug naar het huisje en Sjoerd en ik liepen naar Marion’s Lookout. Eenmaal daar aan gekomen hadden we een geweldig zicht over het meer waar we vlak daarvoor rond waren gelopen en ook andere mooie stukken van het gebied waren super goed zichtbaar. Wow! Wat konden wij genieten van dit Tasmaanse landschap. Op de terugweg naar het huisje kwamen we nog langs Crater Falls. Ook zo’n gave waterval. Telkens als wij dachten dat dit het was, en we het beste plekje voor de foto hadden gevonden kwamen we twee treden later erachter dat er nog beter zicht was. Toen we thuis kwamen brandde het haardje weer gezellig en Marieke had wat kunnen uitrusten en spelen met Jen. Overigens was nu wel het bordje met de naam van het huisje super zichtbaar en we snapten niet dat we dat de dag ervoor niet hadden kunnen zien. Na het eten was het alweer snel donker en we waren toen eigenlijk al te laat om de dieren in het park te kunnen spotten, maar toch gingen we met de zaklap op stap. Op zoek naar tasmaanse duivel, woombats, wallibi’s of wat dan ook. Een vlinder was al goed geweest. Helaas. Geen dier te bekennen (kwam misschien ook door marieke die de dieren met haar geschreeuw wegjoeg) en dus moesten we het weer met diezelfde brutale possum van de avond ervoor doen.