Tasmanie ontdekken en vooral bewonderen

Ik had enorm uitgekeken naar de douche hier. Bij jen probeer ik zo kort mogelijk onder het kostbare water te staan, des te meer had ik nu zo’n zin om eens heerlijk uitgebreid te genieten van de warme douche. Het werd een grote teleurstelling aangezien ik de temperatuur niet goed kreeg. Ijskoud kwam ik onder de douche vandaan. Arme ik. Terwijl Marieke de grootste lol had op de trampoline in de tuin (Sjoerd en ik overigens ook) laadden we de spullen in de auto. Wat gisteren met moeite nog net paste, was na een nacht ondanks dat we een paar boodschappen op hadden gegeten toch nog moeilijker geworden om passend in de auto te krijgen. Maar uiteindelijk zat alles en iedereen er weer in en met een wagen volgeladen reden we ons eerste pitstop. Liffey Falls. Het bereiken van deze waterval was nog niet zo eenvoudig. Frank kon gratis zijn off road rijvaardigheden op peil houden want jeetje die weg met bochten in een soort oerwoud was niet de makkelijkste. De witte auto was inmiddels ook onder een dikke bruine laag verstopt. Uiteindelijk kwamen we bij en stukje water terecht en waterrat als hij is, sprong Sjoerd zo snel mogelijk uit de auto om even af te koelen in het water. Het zag er veel belovend uit, maar voor het serieuze werk moesten we nog wat verder rijden. Daar was een parkeerterrein en stonden veel meer auto’s. Je vraagt je toch af waar die auto’s ineens vandaan komen want op de weg lijk je de enige op de wereld te zijn. Gelukkig maar want de weg was best krap en tegenliggers zie je dan liever niet. De wandeling zou zoals daar aangeven ongeveer 45 minuten retour duren. Maar wij gingen ruim over het gemiddelde heen. Maar het was zeker de moeite van het wandelen waard. Telkens kon je nog een verdieping lager. Het enige jammere was dat het qua water een beetje droger was dan op de foto’s in de brochures. Had het meer geregend was de waterval voller en vast nog mooier geweest. Maar nu fantaseerde ik dat er maar bij. Het voordeel was, dat ik ook makkelijk op de platforms kon lopen. Jen liep niet meer naar het onderste gedeelte dus op de eind foto ontbrak zij (op alle foto’s houdt Frank zijn ene been zo dat het lijkt of de rechter onderkant ontbreekt), maar de grootse weg terug naar boven waren we toch compleet. Marieke had ik in de draagdoek en dat was gezellig. We maakten een foto van het informatie bord bij het parkeerterrein. Niet wetende dat we dat type bord nog heel vaak tegen zouden komen. Het was namelijk van een reeks wandelingen. 60 Great Short Walks. Overigens was het woord Short ruim op te vatten, want ook wandelingen van 8 uur waren in deze lijst opgenomen. 100 meter verderop stond een ‘Big tree’, even kijken dan maar en inderdaad die was niet klein. Het volgende bezienswaardigheid die Sjoerd had aangevinkt was Alum Cliffs. Ook in Great Western Tiers, Tulampanga. Ook hier stond een bord van de Great Short Walks ons op te wachten. In tegenstelling tot Liffey Falls had ik nu geen idee wat me aan het einde te wachten stond. Marieke was in slaap gevallen dus Jen bleef bij haar achter terwijl Sjoerd, Frank en ik braaf achter elkaar een smal pad afliepen. Toen ik na een paar minuten een trap zag  dacht ik “Oh is hier het einde, nou vond het niet bijzonder”. Maar uit het niets was daar ineens een geweldig uitzicht op de hoek waar wij waren terecht gekomen. Super mooi en zo onverwacht omdat het toch wel wat verstopt lag. Je zag bergen, heel veel groen, een riviertje en zo veel rust. Echt natuur wat natuur is gebleven. Geen mensen handen aan te pas gekomen. Een schitterend plekje dus. Jammer dat ik het niet zo goed kan vastleggen, een cursus natuurfotografie was nu wel van pas geweest. Maar we moesten weer verder en keerden terug naar Jen want ondanks dat het maar iets van 800 meter was, duurde de wandeling in totaal toch weer een uur. En van het ene uiterste van dit kleine dorpje Mole Creek de hoogte gingen we nu onder de grond. Sjoerd had uitgezocht dat er twee nog actieve grotten waren. King Salomon Cave en Marakoopa. De laatste zou nog water bevatten en dus gingen we voor die. Sjoerd had ons zelfs wijsgemaakt dat je er met een bootje doorheen kon, maar dat was niet juist. En dus mochten we gewoon onze benenwagen gebruiken. De tocht door de grot deed me weer even aan school denken. Een enthousiaste biologie leraar vertelde iets en ging meteen over in een onverwachtse overhoring. Ik had nog best moeite met al die Engelse informatie die mijn kant werd opgegooid, maar het feit dat ie ook nog eens ongeduldig werd als er niet snel een antwoord van onze groep kwam, maakte het extra ongemakkelijk. Op een gegeven moment wist ik zelfs een antwoord maar ik was zo bang om het verkeerde te zeggen dat ik mijn kaken stijf op elkaar hield. Pfff, het was ergens fijn dat de rondleiding nadat we de glimwormpjes in het donker hadden gezien voorbij was. Ook al kan ik niet bevatten hoe oud sommige stalactieten zijn, ik vond het wel bijzonder dat die man dag in dag uit zo enthousiast kon vertellen over al dit soort verschijnselen. Het was echt waar hij elke dag nog steeds zo van onder de indruk was. Maar van al het moois was dit het minst mijn ding. Ironisch genoeg nou net die waar we entree voor moesten betalen. Nog even een stop bij een uitkijkpunt en toen reden we het gebied van Cradle Mountain binnen. Op zoek naar onze cabin. Ons huisje zou net als alle andere huisje een groot bord met de naam in ons geval Stringybark moeten hebben, maar wij konden het bord niet vinden dus de twijfel sloeg bij Jennifer toe. De anderen geloofden het wel en brachten de bagage naar binnen. Inmiddels was het duister geworden en had de eerste possum zich al gemeld op onze veranda. Hij zat lekker brutaal naar binnen te kijken. Het huisje was in tegenstelling tot het appartement van de avond ervoor een groot contrast. Maar wat wil je het staat letterlijk in het midden van de natuur en het is thema is hout. Het komt overal in terug. In de handgrepen van de keukenkastjes, zelfs in de wc rol houder. Echt overal. Het heeft wel iets. Alsof je in een blok hout woont. Jen is dol op haardvuur en kan haar geluk niet op met zo veel brandhout. Voor Marieke is geen babybedje. Wel staat er in onze slaapkamer ook een hoogslaper. Wij hebben het matras van het bovenste bed recht overeind tegen de onderste gezet en zo heeft Marieke haar eigen tent. Ook zij blij. In de badkamer staat een bad (beetje viezig maar ach) waar Marieke heerlijk lekker kan zwemmen en ik warm kan douchen. Het enige jammere is dat er praktisch geen internet is. Jeetje wat kan je daar afhankelijk van zijn zeg. Dat was 15 jaar geleden nog niet zo.