Launceston Tasmanie

Jen had ons bang gemaakt voor het Tasmaanse weer. We moesten wel echt warme truien, vesten en regenkleding meenemen. Je zou bijna denken dat we naar Antarctica zouden vertrekken maar we hadden ook de opdracht gekregen om niet te veel mee te nemen ivm de beperkte ruimte in de auto. Dus met zijn drieën 1 koffer en wat handbagage. En de kinderwagen. En de koffer van Jen en Frank. En hun handbagage. En de tas met brood, bananen en tig liter water. Ja het was best wel even puzzelen hoe we dat naar het vliegveld meekregen, maar het lukte. Ruim op tijd vertrokken we hier (schoolvakantie was voorbij en jen was bang voor files) want we moesten de auto naar een afgelegen terrein brengen om dan met een shuttle busje naar het vliegveld gebracht te worden alvorens we konden inchecken op het vliegveld. Het gevreesde verkeer viel enorm mee. Gelukkig. En ook het achterlaten van de auto ging prima. Of in ieder geval wat ik er van mee kreeg. Bij het vliegveld hadden we wat problemen met onze bagage tickets uit te draaien. Een mooi systeem dat je van alles zelf moet doen, maar als ik om me heen keek ging het vaker fout dan goed, dus de rij bij die ene dame om te helpen was behoorlijk lang. Vooral door een grote groep Aziaten. Maar uiteindelijk alles, waaronder de kinderwagen die Jen en Frank zonder onze hulp hadden ingeklapt, ingeleverd. We konden naar de controle. Ik werd nog even gecheckt of ik chemicalische poeder op me had ofzo en Frank vergat in alle commotie een van de vele tasjes die hij moest dragen. En toen was het even verplicht relaxen tot de gate bekend werd gemaakt. Ik dacht dat we naar Hobart gingen, maar het bleek dat we eerst naar Launceston vlogen. De vlucht ging qua Marieke niet helemaal vlekkeloos, maar het was ook zeker geen drama. Gewoon haar een uur goed moeten vermaken en afleiden en voor we het wisten waren we de zee over. Daar haalden we een huurauto op met weer een super mooi kinderzitje er al in bevestigd dus dat scheelde een gedoe. Top. Alle koffers er in. Grote kinderwagen weer. Wij. Vol. We reden eigenlijk vrij snel al langs de wijk waar wij een airbnb huisje gehuurd hadden maar eerst wilde Jen boodschappen doen enzo. Dus we reden naar het centrum toe waar we voor we er erg in hadden ook weer zo uit reden. Nadat we terugkeerden stopten we bij het city park voor een klein wandelingetje. Jen vertelde dat zij het van Tasmanië altijd zo overdreven vindt dat ze overal mij bij vermelden hoe oud het is. Deze boom is van 1845 en deze paal komt uit 1863. Ik vond het niet storend en ook snap ik nog wel dat ze trots zijn dat er zo veel oude dingen nog in goede staat is. Bravo voor iedereen die het netjes heeft gehouden. Na het park reden we op navigatie van Sjoerd naar de grote rivier Tamar River voor een wandeling over de boardwalk. Marieke vond de treden daar erg leuk en wilde niet vertrekken maar wij hadden een vol schema en dus reed Frank niet veel later weer verder. Sjoerd had weer de kaart en dat ging best goed. Ja ik was ook verbaasd want Sjoerd was tot een week geleden geen goede kaartlezer. Toch leek het even mis te gaan toen Frank een afslag miste en we bij toeval bij een ontzettend leuk net twee weken geopend attractiepark Penny Mills terecht kwamen. Jen en Frank waren hier jaren geleden geweest maar nu was het na tien jaar renoveren in een super modern pretpark veranderd. Van de verte leek er zelfs een echte waterval te lopen, maar toen wij dichterbij kwamen zagen we dat het park via een paar buizen het water van boven naar beneden liet vallen. Maar ach het zag er van beneden en van de verte wel leuk uit. Het park deed mij het meest denken aan het schattige, onschuldige Drievliet voordat het een groot park werd. Ook echt een leuk park voor jonge meiden om te werken als ze nog een vakantiebaantje nodig hebben (ANGELIQUE J). Sjoerd en ik keken wat er precies te doen viel en Frank en Jen gingen een ijsje halen terwijl zij over Marieke waakte. Even later kwamen Sjoerd en ik met onze savety harnas aan gelopen. We hadden besloten om via een touwbrug te lopen en dan een sprong te wagen van 20 meter waarvan 5 meter vrije val. Ik had nog nooit zoiets gedaan en ik wilde verder niet te veel stil staan aan welk avontuur ik zou beginnen. Met het oog op allerlei spannende activiteiten met Rachel dacht ik alleen maar “ik moet flinker worden, ik moet flinker worden”. En dus stond ik in eens op een stukje plank met heel veel leegte voor me. Ik scheet 7 kleuren in mijn broek. Sjoerd stond een paar stappen verder met zijn camera mijn onderschatte doodsangsten heerlijk te filmen terwijl hij nog zei dat ik best mocht opgeven. Dat zou geen goede voorbereiding zijn voor komende weken. Ik had geen idee waar ik de moed kon vinden om het vertrouwen op een goed eind maar na best wat getrut want echt zo stoer ben ik niet, telde ik voor de tweede keer af en toen ik het wist was het alweer voorbij. Ik was nog maar net bij Frank en Jen terug of Sjoerd stond alweer naast me. Gelukkig gaf hij toe dat het inderdaad wel enger was dan hij van te voren dacht, alleen hij kan dat knopje van niet nadenken maar doen een heel stuk makkelijker omzetten dan ik. Omdat we onbeperkt keren mochten springen en ik nu in een goede flow zat stelde ik voor nog een keer te gaan omdat ik nu wist wat me te wachten stond en het mij een slim idee leek het meteen nog een keer te ondergaan. En dus stonden we vrij snel weer op het plankje. Sjoerd ging nu eerst en hup was weer weg. Toen was het weer mijn beurt. Van te voren had ik gedacht dat ik nu heel makkelijk naar voren zou lopen en zou springen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Maar toch kreeg ik meteen weer een enorme twijfel. Maar duidelijk sneller dan de eerste keer stond ik weer beneden. Okay, ik was er weer klaar mee. Ijsje eten en het kanonschot afwachten. Jen verwachtte dat het nog best hard zou zijn en waarschuwde mij om Mariekes oren af te dekken met mijn handen maar die wilde liever wegrennen en al zeker geen handen over haar hoofd. Het was inderdaad een knal maar gelukkig geen huilend kind aan overgehouden en na wat foto’s gemaakt te hebben vertrokken we weer verder. Maar met een gave, spontane actie rijker. Op de kaart van de ANWB stond heel duidelijk aangegeven wat bezienswaardigheden waren en Sjoerd koos een dam uit. Bij de dam konden we niet heel goed komen maar we zagen wel een walibi dus die was in de pocket. Inmiddels begon het donker te worden en gingen we op zoek naar een supermarkt voor Jen. Jen wilde namelijk voor vier dagen eten inslaan aangezien we na een nachtje Launceston drie nachtjes in Cradle Mountain zouden verblijven en volgens Jen waren daar geen winkels. Nog altijd zaten wij met een prop en prop volle auto door onze bagage, maar nadat er voor bijna 300 dollar boodschappen was gedaan was er geen ruimte  in de auto onbenut. 6 flessen van 1,5 liter water stonden bij Mariekes voeten, daarboven nog eens twee of drie tassen. Tassen op onze schoten. En toen nog die grote kaart om op zoek te gaan naar het huis. De straat was gelukkig makkelijk te vinden, het huisnummer 106 een stuk minder, maar uiteindelijk liepen we een oprit op met zijn zessen. De bagage hadden we nog maar even in de auto gelaten want het was nog best een flinke wandeling. De lichten brandden en er leek een tv aan te staan. Ik deed de voordeur open die niet op slot zat en stapte de woning in. Er hing een vreemde, niet lekkere geur rond. Een niet echt verzorgde vrouw kwam geschrokken naar ons toelopen. “Dit is toch 106?” Ja dat was het. “En u verhuurd uw huis toch via airbnb?” Nee dat deed ze niet. OH!! Jen ging nog eens op haar papiertje kijken. We moesten bij 107 zijn. Sorry mevrouw, nog een fijne avond, wij gaan er weer vandoor. En dus liepen we opgelaten maar met veel lol naar de overkant van de straat. Daar stond iemand ons wél op te wachten. Zij woonde boven en verhuurde beneden. Het appartement was fris, verzorgd, ruim, echt een fijne plek. Ze had voor Marieke een campingbedje en dit keer hadden we hem een stuk sneller in elkaar dan een paar dagen terug bij Jen. Oefening baart kunst. Instructies stonden in een boekje en er was zelfs wifi. In de badkamer stonden verschillende flesjes van het Australische merk Sukin. Rook allemaal heerlijk. Het was zo leuk dat ik het al meteen jammer vond dat we er maar een nachtje zouden slapen. Koffers uitpakken was in ieder geval niet nodig. Na het avondeten (Sjoerd had zijn speciale bananensalade gemaakt) bekeken we foldertjes en boekjes hoe we naar Cradle Mountain zouden rijden. Sjoerd had een paar paarse sterretjes op de kaart opgezocht en wij konden ons er allemaal prima in vinden. Dit was een leuke eerste dag van onze Tasmaniëreis. Een verkeerde afslag leidde tot een avontuurlijk uitje en een verkeerd huisnummer gaf onze reis een cijfer: 106 out of 100!