Geelong

Alweer een week in Melbourne en we hebben het hier echt helemaal fantastisch naar ons zin. We hebben dan nog wel geen koala of kangeroo gezien (wel twee kakkerlakken, bah) en we zijn zelfs nog niet eens naar het centrum van Melbourne geweest – nou ja Sjoerd wel voor de Aussie Rules Football, maar we zijn nog niet wezen sightseeing daar, maar toch heb ik me heerlijk vermaakt met wat we tot nu toe wel al gezien hebben. Ik vind het ook zo’n super leuk idee dat we nog zo veel gaafs voor de boeg hebben. Naast de roadtrip die we ieder voor 50% met Rachel gaan maken hebben we nog heel veel tripjes en uitjes in petto. Zo gaan we met Rachel nog canyoning (waarvan ik eigenlijk geen idee heb wat het is, klimmen blijkbaar), raften en duiken. Daarnaast heeft Jen ook nog allemaal leuke plannen gemaakt voor in Tasmanie, Sydney en Cairns. We bezoeken op West Australie na alle provincies. Dat vind ik voor een stel dat zelden op vakantie gaat en nu met een anderhalf jarige dochterje een paar weken naar Australie gaat toch wel een heel bijzonder goed aangepakt avontuur. We zijn echt bezig met onze droomvakantie en alles loopt nog steeds heerlijk soepeltjes. Marieke is dan niet het beste in blokjes stapelen of het snelst met praten - het enige woordje dat ze tot nu toe echt goed uitspreekt is Woef (Sam is vast heel trots op zijn pupil), ze is wel een super makkelijk reisgenootje. Ze is vrolijk, slaapt goed, leeft voornamelijk op bananen en yoghurt, brult altijd haar locatie door en wanneer er een camera in de buurt is weet ze dat ze haar tanden bloot mag lachen. Ze trekt steeds minder snel haar zonnebril van haar hoofd dus dat is ook prettig.

Frank en Jenny waren beide vrij dus we konden weer een leuk uitstapje maken. Er werd gekozen van Geelong. (Ik spreek het telkens verkeerd uit maar het klinkt als julòng). Het is de tweede stad van Victoria en staat vooral bekend om zijn wol. Sjoerd stond niet bepaald te trappelen om naar het Wolmuseum te gaan, dus die sloegen we daarom bewust maar over. Het was nog best een lange rit ernaar toe. Eerst 45-60 minuten naar Melbourne, dan nog eens 45-60 minuten de andere kant van Port Phillip. Na de grote brug bij Melbourne kwamen er lange stukken met weinig spannends voorbij. Maar bij Werribee reden we langs een groot open range zoo. Ziet er gaaf uit. Wellicht leuk om te doen als we aan het einde nog wat plek in de agenda hebben. Eenmaal bij Geelong aangekomen reden we direct door naar het strand/boulevard. Zodra je die ziet vallen de vrolijke houten totempalen in de vorm van een man of vrouw meteen op. Ik houd niet echt van kunst maar dit vind ik wel echt een leuk kunstig project. Dit keer hadden Jen en Frank er helaas geen rekening mee gehouden dat het nog steeds schoolvakantie is hier en dus was het op deze warme, zonnige dag veel drukker dan gewoonlijk. Na lang zoeken een parkeerplek te hebben gevonden liepen Frank en ik Jen en Sjoerd tegemoet die al een plekje hadden geclaimd op het grasveld/heuveltje. Eenmaal geinstalleerd wilde Sjoerd met mij en Marieke naar het kinder zwembad dat voor de zee was gemaakt. Dus braaf als ik ben liep ik met hem mee. Sjoerd zette zijn teen in het water en schrok zich rot. IJSKOUD!! Toch speelden er heel veel kinderen in het water. Ik ook met mijn teen erin. En dan heel stoer/enthousiast naar Marieke kijken. ‘Oeh wat lekker warrum’. En toen moest onze kleine meid er ook aan geloven. Natuurlijk trok zij haar beentjes zo snel mogelijk omhoog toen die in de buurt van het ijswater kwamen. En na dit nog een keer of drie gedaan te hebben zijn we maar weer naar het droge gegaan. Marieke bij Jen gebracht en zelf naar de zee gelopen want Sjoerd wil in bijna elke zee en ik ben vaak veel te solidair. Meteen merkte Sjoerd op dat dit water veel warmer was. Ik vond het vooral heel vies en zwart. En bij de eerste aanraking met zeewier ben ik ook meteen weer afgeknapt op de zee. Dus Sjoerd moest mij over de eerste meters tillen (zag er vast niet charmant uit) en toen stonden we dan in het water tot ons middel. Frank kwam met de camera naar de waterlijn lopen en maakte een paar foto’s. Zo. Voor ons geen reden meer om langer in het water te blijven. Veel liever lekker een warme chocomel drinken en opdrogen. Sjoerd liep met Frank nog een beetje rond in de omgeving. Haalde Marieke op en ging weer aan de wandel en niet veel later besloten we om de drukte achter ons te laten en met zijn allen naar de botanische tuinen te gaan. Sjoerd is echt van de natuur. Ik ken maar weinig mensen die meer van de natuur genieten dan hij. Op een vakantie als dit maak je hem dan ook niet blijer met mooie uitzichten van landschap en strand. Ik daarentegen houd meer van cultuur. Bij mij is de verhouding 60% cultuur 40% natuur, bij Sjoerd is die denk ik 80% natuur, 20% cultuur. Frank en Jen waren nog niet bij deze tuinen geweest en dat vond ik een leuk idee want dan hebben zij ook weer eens wat anders dan telkens met gasten hetzelfde rondje af te gaan. Ook al is het mooi en zeggen zij het niet vervelend te vinden om iets een 2e of 20ste keer te zien. Gelukkig waren deze tuin ook echt wel heel mooi. Heel veel verschillende, leuk gevormde bomen, planten en bloemen. Alles in bloei en heerlijk ruikend. Ook hier stonden weer die houten poppenbeelden al zag ik nu wel van dichtbij dat over die hoofden wel duizenden mieren liepen en dan merk ik dat ik maar weer een stapje verderweg zet. Ben echt niet zo van die insecten enzo.

Toen Frank even later een Giant Red Wood boom zag, werd hij helemaal enthousiast. Iemand van het park zei dat wanneer er schoolkinderen zijn ze in een kring om die grote boom gaan staan en omdat wij gezellig meededen in Franks enthousiasme gingen wij met zijn vieren om de boom staan. We hadden Marieke niet nodig want we hadden zelfs nog wat cm over. Maar toen Sjoerd tegen mij begon te zeggen dat er vast allemaal diertjes over de boom liepen was mijn boomknuffelactiviteit weer direct voorbij. Nadat we de tuin uit liepen gingen we terug naar de auto en reden we nog een stukje verder naar Queenscliff. De rit duurde ongeveer 20 minuten, maar ik was zo moe dat ik wel tien keer een minuut weg zakte. Net iets na kwart over vier kwamen we bij de uitkijk toren aan. Er waren nog mensen in het gebouw maar wij mochten er niet meer in want ze zouden om half vijf sluiten. Wij hadden geen zin om op onze strepen te gaan staan, ook al hadden we net dat pokke stuk gereden voor het uitzicht. Dan maar een foto van de toren waar we niet in mochten maken. We besloten om op zoek te gaan naar een Fish & Chips tentje en bij de pier de patatjes te gaan eten. Na het eten aan een picknick locatie niet ver van het strand liepen Sjoerd en Frank naar het strand en de pier. Jen en ik bleven met Marieke achter en bezochten de wederom grote speeltuin. Marieke had dit keer minder zin in de schommel. Misschien net iets te snel na de yoghurt, dus we namen maar geen risico. Er kwam nog een echt pirate schip voorbij waarvan wij enkele mooie foto's hebben gemaakt, mogelijk voor de pirates of the caribbean?  Toen de mannen terug kwamen lopen stapten we weer in de auto om als laatste nog naar de vuurtoren te rijden. Eenmaal bij de vuurtoren aangekomen bleek dat de vuurtoren die wij van dichtbij wilden zien (een groene, gemaakt in Schotland en verhuisd naar Australie) ergens anders stond. Dus toen maar weer een foto gemaakt van de vuurtoren die wij niet hadden gevonden. Daarna volgde de lange rit naar huis. Voor je het weet is het hartstikke donker en dan voelt zo’n lange tocht echt nog veel langer te duren. Wat ons wakker hield was een auto voor ons met het kentteken DRTHVDR. Deze Darthvader/Starwars fan had behalve een gepersonaliseerd kenteken ook een starwars sticker van zijn gezinssamenstelling op de kofferbak. Een goed leesbare foto maken bleek nog best lastig maar gelukkig kregen we heel veel kansen door de rode verkeerslichten. Overigens zagen we ook twee touringbussen voorbij rijden. Een met een koala en een ander met een foto van een kangeroo erop. Sjoerd zei nog “Nou lot daar heb je je koala en daar heb je je kangeroo. Kunnen we de komende twee maanden lekker binnen blijven en van Franks grote televisie genieten”. Maar op een bus vind ik het niet tellen dus zo makkelijk komt ie er niet mee weg. Daarnaast zagen we op diezelfde snelweg ook nog wielrenners, mafkezen. Kan hier blijkbaar allemaal. En alsof het niet gek genoeg is ook nog een hond die in een pick up truck los liep in de achterbak. Rare jongens hoor; die Australiers.