Nedutchlish

Tijdens ons verblijf krijgen wij tips van Frank om meer Australisch over te komen. Bijvoorbeeld: Houdt nooit een jas aan in de auto, ook niet op de dagen dat het wat kouder is. Dat is blijkbaar heel onaustralisch. Allemaal leuk en aardig, maar met onze rugtas, camera’s in de aanslag en plattegrond in de handen verraden wij toch wel onze afkomst. Rachel leek het leuk als wij een beetje het Australische accent zouden overnemen. Ondanks dat ik de hele dag Australiers om me heen hoor lukt het nadoen mij voor geen meter. Als ik in het Engels een accent moet spreken is het eerste die naar boven komt die van een oudere, Indiase man. Specifiek nietwaar. Maar het is de meest slecht uitgevoerde, gestereotypte variant van een oudere Indiase man. Waarschijnlijk iets te vaak naar liedjes uit de musical Bombay Dreams geluisterd. Dus tenzij ik hele volkstammen wil beledigen kan ik dat accent beter achterwege laten. Het andere accent waar ik dag en nacht een beroep op kan doen is die van Borat: Very Nice. Maar niet echt very nice als ik hier serieus genomen wil worden. Dus ik praat hier gewoon maar in mijn eigen Dutch way. Overigens ben ik na bijna een week in Australie te zijn een soort halfzus van Regilio Tuur en Sylvana Simons geworden. Ik denk en praat namelijk 50/50 in Nederlands/Engels. It’s very verwarrend sometimes. Ik start mijn zin vaak met hetzelfde stopwoordje van Marieke: ZO! Alleen bij mij is het dan SO, Dussssss…. Wat ik grappig vond was dat Jen die al tig jaar in Australie woont na een paar uur met Sjoerd en mij te hebben opgetrokken ook meteen weer Nederlands ging praten tegen cassieres in de supermarkt enzo. En dat wij dan moesten zeggen “Jen zij snappen je niet hoor”. Maar dat ze dan wel weer stiekem tegen mij fluisterde: “Look at those shoes” toen ze een paar afgrijzelijke laarzen zag.

Rachel was naar haar werk toen Jen terugkwam van haar nachtdienst. Wat dat betreft zijn de werkroosters in dit huis een soort estafette. Jen hoopte nog een glimp van Marieke op te vangen voor ze zou gaan slapen maar die kleine meid bleef maar pitten. Arme moeie Jen. Pas kwart over tien deed die slaapkop haar ogen open. Nadat Jen eindelijk naar bed was gegaan gingen wij met Frank op stap. Hij koos het strand Ricketts point. Inmiddels hebben wij de kustlijn langs Beach Road bijna helemaal gezien maar het verveeld niet. Aangezien Marieke nog steeds geen groot fan is van de zandondergrond liepen we eerst nog een stukje over het wandelpad voor we het strand opliepen. Maar oefening baart kunst en Marieke was zo waar in voor wat stappen op het zand. Ze vond het zelfs nog leuk ook. Ze liep direct richting zee en liet zich niet afschrikken door het water. Haar rokje werd nat dus ik deed snel haar kleertjes uit en zette haar in romper terug in het water. Ze ging steeds iets dieper. Het water kwam zelfs boven haar knietjes en wij stonden trots met onze camera haar dappere actie te filmen. Als een echte ster was Marieke omringt door camera’s maar net toen ik mijn camera opborg verloor ze haar evenwicht en Sjoerd stopte ook met filmen om haar meteen op te vangen. Gelukkig had Frank braaf doorgefilmd dus Jen en Rachel konden thuis nog even meelachen. In mijn beste Nederengels zei ik nog: “Otherwise take of the romper”. (Bleek achteraf het juiste woord te zijn maar dat wist ik toen niet).

Na het strand nam Frank ons nog mee naar een mooi park met weer een joekel van een speelplaats. Hier is echt bijna op elke hoek wel een speeltuin met verschillende glijbanen en klimrekken, maar ook de meest babyvriendelijke schommels. Het was weer een super mooie dag en we waren niet de enige. Er was ook een bijeenkomst van zo’n tien jonge moeders met hun baby’s en die konden net allemaal zitten voor de foto, hoewel er telkens een baby was die uit het rijtje weg kroop. Erg grappig en herkenbaar.

Rachel at bij een vriendin en wij speelden na het eten een potje boerenbridge. Toen Rachel belde en Frank zag dat hij weer een slag kreeg die hij niet wilde zei hij heel hard door de telefoon: “Shit, they screwed me again”. Dat die rustige Frank ineens zomaar uit zijn rol viel kwam als een grote verrassing maar was daarom extra komisch. Na het kaarten pakte hij de grote speldozen uit de garage. We besloten Celebrity head te spelen, een soort Wie ben ik? Jen gaf Frank telkens enorme hints nog voor hij uberhaupt een vraag had kunnen stellen. Bij Marilyn Monroe stond zij direct op om met haar rok te zwaaien en zo waren er nog meer tips waarmee het spel praktisch niet meer gespeeld hoefden te worden. Toen Rachel thuis kwam deed ze ook nog een ronde mee. En zij was eigenlijk nog erger dan haar moeder want zij zei gewoon “Who were you again? Robert Redford???”

Nadat Frank, Jen en Sjoerd hun bed op hadden gezocht, gingen Rachel en ik nog even (nou ja tot 2 uur snachts) achter de PC kijken wat we nou gingen doen met de roadtrip. We keken naar de vliegtijden, vliegtickets en de route en zagen dat het een vreselijk lastige puzzel was. Toen we eindelijk het perfecte plan hadden gedacht en ik wilde slapen kreeg ik weer een ingeving en liep naar Rachels kamer. Toch weer het plan veranderen en toen kwam zij weer met een beter idee. Okay. Dit gaat hem dan worden: Sjoerd zal vanuit Cairns niet met Jen/Frank/Marieke/mij naar Melbourne terug vliegen maar naar Darwin gaan en samen met Rachel de eerste helft rijden. Ik kom met Marieke naar Ularu/Yulara/Ayers Rock en dan laat Rachel een deel van haar spullen uit zodat wij met zijn allen ook naar Kings Canyon kunnen en komen dan weer terug naar Yulara om Sjoerd met Marieke op het vliegveld af te zetten haar spullen weer in te laden voor de rest van de rit met mij. In eerste instantie hadden we nog een wissel bedacht in Adelaide, maar achteraf gezien hebben we die maar geskipt. We hebben er allemaal enorm veel zin in. Kunnen haast niet wachten.