Op stap met Rachel / Op stap met Frank

We hadden een uur extra en ik wilde dat uur niet verslapen dus toen ik rond 8 uur (nieuwe tijd) wakker werd dacht ik mooi, eindelijk weer een beetje meer dag zo. Ik liep naar Mariekes kamer want die zou waarschijnlijk ook wel wakker zijn maar haar bedje was leeg. Dacht eerst dat ik niet goed had gekeken maar ik zag haar echt niet. Ik liep langs de kamer van Rachel en daar lag ze lekker tegen Rachel aan. Pas toen ze mij zag begon ze weer haar gebruikelijke kabaal te maken en ik kroop er gezellig bij. Nadat Marieke haar ontbijt op had, liet ik de twee meiden weer lekker saampjes en liep ik weer terug naar onze kamer. Ik vind het zo heerlijk om de ochtend-Marieke te delen. Dat is echt zo’n heerlijk knuffel moment. En het is zo fijn dat Jen en Rachel nu zelf kunnen meemaken hoe leuk het is om haar uit bed te halen enzo. Marieke in bad doen vandaag was wat minder succesvol, maar tijdens het aankleden was ze weer zo grappig (zo gooide ze bij het lachen haar hoofd zo naar achter zoals alleen een vrouw dat kan doen - wat een talentvolle actrice) dat je het tegenstrubbelen van vijf minuten daarvoor snel bent vergeten. Jen kwam thuis van werken en ging slapen, Frank was werken en dus gingen wij als kwartet op stap. Rachel nam ons mee naar St Kilda. Super leuke wijk, een geweldige banketbakker in de Alpac Street, dus wij als ontbijt aan de ongezondste lekkernijen. Rachel deelde haar Rocky Road, ik deelde mijn chocoladetaartje en Sjoerd at alles op. Marieke had haar eerste eigen babycino. Een espressokopje met opgeklopte, warme melk. Zo schattig. Ze is wel heel erg van het zelf doen en vasthouden en toen ze het kopje stevig tegen zichzelf had aangeduwd zodat wij het niet konden pakken grapte Rachel nog: Ben benieuwd van wie ze dat niet delen heeft. Uiteraard ging de melk niet veel later over haar kleertjes want veel gaat goed maar vaak genoeg ook nog fout maar gelukkig hebben we de wasmachine die hier dagelijks draait. Na deze goede start liepen we richting de markt met de leuke artistieke tentjes. Ik proefde een stukje Turkisch Delight die vele malen lekkerder was dan die zoete troep die ik in het verleden wel eens had gegeten. Echt heeeeel lekker. En bij het laatste standje werden naampuzzels verkocht. Mariekes naam zat er vreemd genoeg niet tussen. Maar omdat ik het zo leuk vond als souvenier hebben we er een besteld, dus die halen we van de week want zijn bedrijfje zit blijkbaar om de hoek bij mijn tantes huis. Perfect. We liepen terug via het strand en nadat Marieke met hulp van Sjoerd nog even haar workout had gedaan op de apparaten die hier in een klein sporthoekje op straat staan (zo leuk) kwamen we bij de auto terug. Bij Half Moon Beach maakte we een tussenstop zodat Rachel ons een leuk snorkel gedeelte kon laten zien. Maar omdat we daar Fish & Chips gingen eten en het wachten daarop een kwartier duurde zijn we in de haast vergeten naar het snorkel gedeelte te lopen. Hoe suf. Ondertussen waren wij druk opzoek naar een Ijswinkel want ja waarom zou je daar niet naar op zoek zijn. We mistte onze ijsexpert Jen wel want het was echt niet zo eenvoudig er een te vinden dit keer. De enige winkel die we zagen: Lick Me was dicht. En terwijl wij Salt en Peppa’s Push it hadden omgetoverd in Lick Me moesten we op zoek naar een nieuwe toko. We kwamen uiteindelijk terecht bij een vreselijk groot winkelcentrum; Southland. Gelukkig aan de goede kant geparkeerd want anders zou je 15 minuten onderweg zijn om van de ene naar de anderen kant te lopen. En ja daar was de ijskraam. Ik liep er in eerste instantie voorbij maar toen ik zag waarom Sjoerd bleef staan maakte ik een vreugdessprongetje. Wat een heerlijk ijs weer. Jammer dat ik mijn geld niet met profesioneel ijsproeven kan verdienen want dan zou ik zelfs nog best wel eens een paar overuren willen maken. Marieke was dit keer wel wakker en die kwam met haar mond wijd open op onze ijsjes af. Ons goede voornemen om haar zo gezond mogelijk op te voeden is nu echt wel even in de koelkast gezet want we maken zo veel uitzonderingen dat het eigenijk een uitzondering is als we eens geen uitzondering maken. Inmiddels was het bijna half drie en moesten we Sjoerd bij Franks werk afzetten. Rachel en ik reden door naar huis en Marieke kon ik slapend overleggen naar haar bedje. Jen was inmiddels alweer wakker en terwijl zij op Marieke lette gingen Rachel en ik naar een knutselwinkel voor mijn nieuwe knutselproject: Een linnenkussen beschilderen voor ons 4 jarig jubileum. De knutselwinkels was inmens. Het is dat ik totaal niet handig ben anders had ik die hele winkel leeg kunnen kopen. Aan stoffen, frummeltjes alles. Uiteraard hadden ze dan weer net niet de verf voor linnen waar wij naar op zoek waren maar er schijnt nog een soortgelijke winkel hier te zijn dus dat komt vast allemaal goed. Thuis aangekomen was Marieke weer wakker en was Jen lekker met haar aan het tutten. Heerlijk. Rachel ging naar een vriendin toe en Sjoerd was met Frank naar Australian Footbal. Normaal gaat mijn lieve tante ondanks dat ze tussen twee nachtdiensten zit, bijna elke week braaf mee naar de wedstrijd van haar echtgenoots club. Alleen als de wedstrijd in de avond plaatsvindt neemt hij een ander mee en nu dus Sjoerd.

Ik stelde voor om onze mannen en hun team te supporten en vroeg of mijn tante er bezwaar tegen had als wij de wedstrijd op de TV zouden volgen. Nee hoor, maar dan moest ze wel kijken of zij de TV aan kreeg, want daar had ze zich eigenlijk nog nooit in verdiept. Gelukkig ging deze tv net als de meeste tv’s aan door op het groene knopje rechtsboven op de afstandbediening te drukken. Wat een meevaller. De wedstrijd was al halverwege en de Hawks stonden ruim voor. Maar omdat ze vorige keer met grote cijfers hadden verloren en het hier aan het eind van het seizoen ook om percentages gaat, was het van belang om dit keer een goede overwinning te boeken.

Terwijl ik me voor het eerst wat meer in het spel verdiepte kreeg ik commentaar van mijn tante die eigenlijk best veel wist van het spel maar vooral de spelers. “That’s Robby, Yeah? He just had a baby”. Vooral de Yeahs aan het eind van de meeste zinnen gaf mij het gevoel dat ik elk moment overhoord kon worden. Zelfs met een voorsprong van bijna 50 punten was mijn tante nog behoorlijk aan het aanmoedigen vanaf haar plek. Ik moest er wel om lachen omdat ik me realiseerde dat ik de fanatieke kant van mijn tante eigenlijk vaak onderschat. En als ie dan bovenkomt drijven denk ik altijd Ach tuurlijk, zo is ze. Maar ik vergeet het vaak. Daarbij is Frank een hele rustige man die zich niet snel gek laat maken dus het feit dat ik hier met mijn supportende tante zat en Sjoerd in het stadion met een vrij ingetogen man vond ik best een grappig idee.

Het was restjes dag, maar als je ziet hoeveel tijd mijn tante in de keuken staat en er relatief weinig restjes te vinden waren (ze zaten blijkbaar verstopt in de aardappelsalade) zou je denken dat het een doodgewone nieuwe maaltijden avond was. Het eten was weer heerlijk – dit keer geen restjes over. En nadat Sjoerd en ik als chef afwas en chef afdroog onze bijdrage weer geleverd hadden, en Jen de deur uit ging voor werken, gingen wij met Frank een filmpje kijken. Ik was eigenlijk doodmoe en Frank moest zich ook tegen de slaap te verzetten dus halverwege hebben we maar de film uitgezet. Het nadeel is dat ik als ik dan naar bed kan/moet ineens weer klaar wakker ben en absoluut niet in slaap kan vallen. Dus heb nog maar wat geschreven en ben tegen middernacht alsnog het bed in gestapt.

Dan volgt nu een verslag vanuit Sjoerds beleving:

Ik ging vandaag met Frank naar een Australian Football game tussen de teams de Hawks en de Eagles in het Melbourne stadium for Australian football. Ik had mij van te voren al een beetje ingelezen in de sport  en het bestaat uit 4 quaters van een half uur en het is echt alleen maar actie mix van rugby en voetbal maar ook weer niet. Het doel is om 6 punten te scooren door de bal tussen de hoogste twee palen te schieten. Maar als je de paal raakt of het komt tussen de grote en de kleine paal krijg je alsnog een punt. Hierdoor kan er veel gescoord worden en is een achterstand ook weer zo goed te maken want het spel spannend houdt. Ik had snel door dat de spelers probeerden een bal te schoppen naar een andere speler in de 50 area want had de speler de bal gemarkt door op de grond te tikken dan kon hij een soort vrije trap nemen op de goal. Dus een pass over een bepaalde afstand in het 50 area gebied was al een hoogtepunt

Vanaf het werk van Frank reden we richting het centrum van Melbourne. Parkeren bij het stadium kost 30 dollar dus Frank parkeert altijd met zijn parkeervergunning lekker in het centrum. Uiteraard vind ik zo denken heel goed en ook de besparing van de 30 dollar is een prima idee en de parkeerplek was wel redelijk snel gevonden. Het idee dat alle inwoners ook een jaarlijke parkeervergunning krijgen vond ik slim.

Wat het nog meer de moeite waard maakte, kwam doordat we door het verderop parkeren nu een eind moesten lopen. Ik vind lopen al niet erg en zeker niet in dit heerlijke zomerse weer. Het lopen was zeker geen negatieve ervaring, want we moesten door de schitterende botanische tuin lopen van Melbourne. Echt een aanrader wat een heerlijk park. Ik snap wel waarom mensen hier hun verjaardag, trouwen en feestjes plannen. Echt een heel gaaf park. Snel paar foto’s gemaakt en met versnelde pas naar het stadium.

Na de beleving van het park, zagen wij niet 1 of 2 stadiums, maar het waren er 4 bij elkaar. Aan de ene kant handig zei Frank, maar aan de andere kant als ze allemaal iets hebben is het wel erg druk. Toch gaf het een onwijs gaaf zicht, al die stadiums bij elkaar. Eindelijk kwamen we bij het stadium en de veiligheidscontrole  waar Frank het zo over had was echt helemaal niks. Ik moest mijn tas met flesjes drinken open doen, een Oprah Winfrey vrouwtje keek er niet eens een seconde in en vond het prima erna volgde een Harry Potter die even zwaaide met zijn wand / een metaal detector ( welke uiteraard af ging, want ik had mij go pro camera bij mij). Hij lachte vriendelijk vroeg niks en zei have a good game. Gelukkig was het een gro pro camera en niks anders....

Dan kom je in een stadium waar 90.000 mensen inpassen en je voelt  je erg klein, maar ook erg groot want jij hoort bij de menigte en die waren volgens mij allemaal voor het team van Frank genaamd Hawks.

Doordat Frank vanuit zijn werk kwam, was het 1e deel voorbij. Dit maakte niks uit want er volgde er nog 3.  In de rust kwamen de kinderen even lekker op het veld australian football spelen en dit vond ik eigenlijk nog leuker dan de profs, zo schattig die mannetjes van 6 allemaal op een bal vallen. De hawks stonden voor met 51-21 dus  waren dik aan het winnen. Na het kleine rustje begonnen ze weer en ik zag dat het een goede fysieke sport was met heel veel rennen. Ellenbogen knietjes allemaal kwam het voorbij. Persoonlijk vond ik het leukste het moment dat de football tussen de arm en schouder werd gehouden en het hoofd van de tegenstander er tegen aan hing en dan de football slaan, zodat de tegenstanders eigenlijk gewoon klappen in zijn gezicht kreeg. Ik vond het geniaal en het publiek gaf ook aan, dat het helemaal top was. Was een sfeer heerlijk. Geen agressie veel gezinnen en alleen maar gezelligheid. In het stadium was het in het begin erg warm. De zon scheen vol in je gezicht, daarom ook allemaal een hawk petje op.  Toen de zon verdween werd het meteen koud en we moesten nog 1 helft  spelen. De sport duurt lang maar zoveel actie dat het niks uitmaakt. De goals vlogen om mij oren en bij de stand 99-52 was het voorbij en begonnen het publiek een of ander kinderliedje te zingen. We are the hawks blablabla ik dacht wat is dit dan K3? Nee het was het clublied haahaha dan maar braaf mee zingen en erna lekker weer door het park wandelen naar de auto. Ik zag nog genoeg mensen lekker sporten in het park en hele familie’s lekker BBQen. Echt een top plek!

Dan de traditie van de sjaal van je club dus de hawks uit het autoraam hangen op weg naar huis. Al die knalgele shirt en sjaals. Alsof er een WK finale werd gespeeld.