Naar Hobart

Terwijl wij naar het zuiden van Tasmanie reden moesten we onze ogen goed open houden. Alleen maar mooi uitzicht. Zonde om niet te kijken of bijvoorbeeld in de auto in slaap te vallen (MARIEKE!!). Onderweg naar Hobart (de hoofdstad van Tasmanie) hadden we weer een heleboel stops te maken. Onder andere bij een redelijk uitgestorven stadje Tullah, waar ze in de supermarkt geen brood maar wel ballonnen verkochten want ja je zou maar zonder ballonnen komen te zitten, een groot meer Lake Plimsoll, een mijnenstad Queenstown, waar we in een Vinnie’s (je denkt toch niet dat we die daar niet vonden) een cd kochten van FleetwoodMac. Wij blij want er was echt geen normale radio zender in de auto te vinden. Als er eentje een beetje zuiver was dan werd er alleen maar op gekletst. In onze enthousiasme dat we tussen al die kerkmuziek ook een cd met popmuziek hadden gevonden, waren wij amateurs vergeten te kijken of de cd uberhaupt in goede staat was. Het was wel  het eerste waar Frank naar vroeg toen wij trots onze buit lieten zien. We keken naar de cd en schokken ons rot. Vol vegen en krassen. Oeps. Op goed geluk toch maar de cd aangezet en aangenaam verrast dat er muziek uit de spiekers kwam. Bij nummer drie ging het toch mis. Hij bleef hangen. Maar nummer 4 en 5 speelden wel weer goed af. In het begin leek het nog alsof er een geheimzinnige boodschap zat in de titels die niet gespeeld werden. Don’t stop Everywhere As long as you follow. Maar uiteindelijk waren er meer nummers die niet gespeeld werden dan wel en dus waren we na een klein halfuurtje al weer toe aan de tweede ronde van de cd. Inmiddels een stop gemaakt bij Nelson Falls ook weer zo’n mooie waterval. En een uitzichtpunt bij Donaghys Hill. Jen haar fascinatie voor verschillende paddenstoelen was op mij overgeslagen. Dus ik was heerlijk foto’s aan het maken van allerlei verschillende kleuren, vormen etc en ineens begreep ik dat sommige mensen biologie op school wel leuk vonden. We kwamen een beetje in tijdnood want we wilden eigenlijk nog zo veel meer zien, maar het zou te veel tijd in beslag nemen om alles uitvoerig te bezoeken, dus we moesten helaas een paar dingen skippen en andere bezienswaardigheden zoals Lake St. Claire vluchtig bezichtigen. Bij Lake St. Claire moesten we trouwens wel eerst onze schoenen grondig schoonmaken zodat we niet het park zouden besmetten met onze vuiligheid. Het werd laat en donker en Marieke begon het lange rijden zat te worden dus voor we in Hobart waren moesten we eerst nog een extra stop maken in New Norfolk. Dit plaatsje zag er op de anzichtkaarten een heel stuk leuker uit dan toen wij er doorheen reden. Allereerst konden wij het centrum weer eens niet vinden en met een beetje hysterisch kind op de achterbank reed Jen (die Frank had afgelost) niet echt lekker ontspannen. Maar eindelijk vonden we de bijna al gesloten winkelstraat. Behalve de plaatselijke groentenwinkel leegkopen moesten ook nog opzoek naar iets te eten. Het werd de subways. De dame voor ons gaf haar gekregen of gekochte koekjes aan Marieke en papa en mama hielpen haar daar grotendeels mee. Want ja daar ben je ouders voor toch.

Toen we bij het huis aankwamen waar we overigens ook weer erg veel moeite hadden te vinden, voelde ik een lichte teleurstelling bij Jen. Ja het huisje was groot genoeg voor ons, maar het rook muf. En wat bij het eerste huisje in Tasmanie zo leuk was dat het met zo veel liefde was ingericht; alles fris en nieuw, daar was nu geen sprake van. Het leek echt alsof het allemaal afdankertjes waren. Allemaal verschillende, redelijk versleten en echt niet lekker ruikende handdoeken, de glazen en borden waren ook allemaal restjes. Op alle schakelaars was een sticker geplakt of we alsjeblieft het licht uit wilde doen. En het wc papier was zo dun dat ik verlangde naar de papieren velletjes bij de openbare toilet. Voor Marieke was geen kinderbedje dus we hadden het matras van de hoogslaper voor haar op de grond gelegd. Voordeel was wel dat we hier een paar dagen zouden slapen dus we konden even lekker ontspannen en de tijd nemen en zo maakten we er het toch beste van.