Van Kuala Lumpur naar Koala Land

Keurig op tijd werden we wakker en omdat alles de avond ervoor al was ingepakt hoefden we alleen nog maar snel te douchen, de gewassen kleding in de volle koffers te proppen en Marieke (hopelijk nog slapend) in de auto over te leggen. Iets na 7 uur stonden we beneden en ook de taxi – dit keer gelukkig wat groter dan de eerste – was prima op tijd. Bagage ingeladen, Marieke was toch wakker geworden, en via de bekende plekken de stad uitgereden. Heb dan zo’n plezier als we kunnen zeggen: “Hé, daar hebben we gelopen en daar ook, oh en daar ook.” Het was nog best een flinke rit en ondanks dat we ruim op tijd waren vertrokken en er (aan onze kant) geen files te bekennen waren, dacht ik eraan dat als je in mijn normale geval aan de krappe kant zou zijn vertrokken je best nog een hele poos in de zenuwen zou kunnen zitten om op tijd bij het vliegveld aan te komen. Nu was dat niet het geval maar toch voelde ik die gebruikelijke spanning op de achterbank. Eenmaal op het vliegveld liepen we de hal binnen op zoek naar waar wij ons moesten inchecken. Om niet weer daar doelloos rond te lopen vroegen we al snel advies aan twee werknemers en na in wat rijen te hebben gestaan, hadden we de koffers ingeleverd en konden we verder. Omdat we al dagen niet echt goed hadden ontbeten en ik niet wist hoe lang het zou duren voor we eten zouden krijgen in het vliegtuig, besloot ik bij een noodles tentje een kom soep te bestellen. Ik kreeg me toch een joekel van een bak; nog groter dan Mariekes hoofd. Terwijl Marieke met de stokjes speelde, probeerde ik zoveel mogelijk naar binnen te werken en daarna liepen we door naar de douane. Liep best soepeltjes daar, al waren er wel veel controlles. Wij dronken de laatste flesjes water nog snel leeg en bij de paspoort controle mochten we bij uitzondering toch een foto maken van Marieke, die als het aan haar lag over de balie mee wilde kijken op hun computer. Ook dit keer spraken de Maleisiers haar naam perfect uit. Nooit gedacht dat Marieke zo’n internationale naam zou zijn. Bij de gate weer controle. Bleek dat wij nog twee waterflesjes in de kinderwagen hadden zitten. Oeps. Omdat we een baby bij ons hadden en ze dachten dat die flesjes voor haar waren, kwamen we er goed mee weg en mochten we zelfs nog een het vliegtuig in meenemen, terwijl haar eigen flesje eigelijk al gevuld was. In het vliegtuig bleken we op soortgelijke plekken te zitten als de eerste vlucht. De stoel naast mij was vrij en de dame die met haar slapende zoontje daarnaast zat, bleek een ander plekje te krijgen in het niet over volle vliegtuig. Perfect op schema vlogen we weg en volgens de piloot zouden we zelfs nog voor de geplande tijd aankomen. In tegenstelling tot de eerste vlucht was Marieke niet moe en slapen in het wiegje was dan ook niet een optie. Ze hield zich best netjes, begon alleen te protesteren als wij haar toch in het wiegje wilden opvouwen, dus zelf even rusten konden we wel vergeten. Dus dan maar veel op schoot of op een eigen stoel tussen ons in. Er was blijkbaar toch iets niet goed gegaan met de boeking want met mijn vegetarisch eten was niet doorgekomen. Zo blij noodlesoep te hebben gegeten. Halverwege de reis die in mijn idee al uren nog twee/drie uur zou duren viel Marieke op schoot in slaap. Top! Hup in het wiegje en zelf de ogen sluiten. Maar voor ik het wist werd ik door een oplettende passagier op mijn schouders getikt en toen ik op keek stond Marieke breed lachend overeind in haar wiegje. Klaar om er uit te springen. Dus maar weer terug op onze schoot. In het koude vliegtuig was een beetje menselijke warmte op zich geen straf. Sjoerd en ik speelden nog zo goed als dat kon een potje Yatzee want ik sleepte toch niet voor niets al die reisspelletjes telkens mee. En eindelijk begon het dalen. Dit keer zat Marieke bij Sjoerd op schoot en toen de lichten in het vliegtuig tijdelijk gedoofd werden sloot Marieke direct haar ogen. Ze heeft niets van het landen meegekregen. En was haar eerste minuten in Australie dus heerlijk in dromenland. We waren inderdaad een half uur eerder geland (21.00 uur Australische tijd, voor ons 18.00 Maleisische tijd) maar na het lange wachten op onze kinderwagen liepen we veel vertraging op bij de border controle. We moesten ieder een lijst inleveren hoelang ons bezoek hier zou duren, waar we verbleven en of we nog iets aan te geven hadden. Sjoerd was lekker aan het filmen met zijn Go Pro maar dat was niet de bedoeling en hij werd vriendelijk doch dringend verzocht zijn levenswerk te verwijderen. Op Mariekes formulier hadden we per ongeluk de vraag of ze onlangs naar de Carabiën was geweest open gelaten. Tjonge jonge wat een serieus gedoe bij een baby. Ook haar paspoort foto werd minutenlang naast haar hoofd gehouden om te zien of het echt wel hetzelfde kind was. Nadat we de koffers hadden verzameld moesten we weer in de rij voor de laatste controle. Hadden we echt niets aan te geven? Nee hoor! Echt niet. Achteraf maar goed dat we niet beter gecontroleerd werden want thuis bleek ik de babyvoeding die we in het vliegtuig hadden gekregen onbewust - in dit strenge land - mee gesmokkeld te hebben. We mochten weg en daar stonden Jen en Frank ons op te wachten. Marieke stak meteen haar armpjes naar hun uit. Zo leuk. Bij de parkeergarage was het nog lange tijd zoeken naar de auto. Zo fijn dat wij niet de enige zijn die verdwaald raken. Onderweg naar huis nog even gestopt bij de Mac voor een frietje, want ondanks dat het hier bijna bedtijd was, had ik een redelijk lege maag.

Jen en Frank hebben een heel ruim huis, wel zijn er heel veel spulletjes op ooghoogte (en vooral pakhoogte) van Marieke. Hopelijk hebben we onze aansprakelijkheidsverzekering niet nodig. Wij mogen slapen in hun grote slaapkamer die toegang biedt tot een eigen badkamer en toilet. Super lief. Voor Marieke staat een groot eenpersoonsbed klaar, zonder randen, tegen ons voeteneind. Aangezien ze nogal veel beweegt in bed besloten wij haar de eerste nacht tussen ons in te nemen. Was een primeur want wij wilden hier eigenlijk mee wachten tot ze sterk genoeg zou zijn om ons weg te kunnen duwen als dat nodig was, maar we namen maar het risico dat ons een por geven nu niet nodig zou zijn. Inmiddels was het hier 02.00 uur en wij konden niet wachten lekker te slapen. Marieke viel ook snel in slaap en het omschakelen naar een nieuwe tijdszone kon beginnen.