De laatste 24 uur in Kuala Lumpur

Na een zeer geslaagde dag waren de laatste 24 uur aangebroken van onze 1e reis. In de ochtend moesten we eerst 'even' op zoek naar de Hop on Hop off pick up point (ik hoef vast niet uit te leggen dat Dumb & Dumber dit niet in één keer vonden). Eenmaal in de bus besloten wij eerst een ronde in de bus te blijven zitten (dat duurde met hier en daar een kort fotomoment iets meer dan 2 uur) en daarna te kijken waar we eruit wilden stappen voor een betere beleving. De eerste stop nadat wij ons hotel waren langsgereden was Chinatown. Wat een mensenmassa. Geweldig om te zien. En Sjoerd blij dat hij er niet tussen hoefde te lopen. Daarna volgde Little India, Sentral (waar de trein die rechtstreeks van Kuala Lumpur Internation Airport - beter gezegd KLIA - stopt), en na de stop bij National Museum kwamen we aan bij National Palace. Hier mochten we 10 minuten een fotostop maken. Sjoerd en ik stapten samen met Marieke naar buiten en liepen bewapend met telefooncamera en Go Pro naar het plein. Nog voor wij bij de wacht waren kwamen een paar Aziatische dames aan mij vragen om een foto te nemen. Ik ging akkoord en zij trommelden hun vrienden/familie/hele touringbus aan kennissen bij elkaar. Toen iedereen naast mij en Marieke stond stapte ik naar voren om degene met de camera af te lossen. Maar toen werd mij duidelijk gemaakt dat ze met mij en Marieke op de foto wilden. WAT?? Ach wat maakt het uit; prima toch. En dus werd Marieke van alle kanten digitaal vastgelegd. In hun enthousiasme wilden ze ook Marieke vasthouden en ik was zo overrompeld dat ik meewerkte in hun verzoek. Sjoerd keek me boos aan terwijl hij Marieke terugvorderde: Je laat haar toch niet door wildvreemden vasthouden. Maar niet veel later werd ook hij bedolven onder de aandacht en waren het die kleine Aziaatjes die de grote hollandse kerel hadden overmeesterd. Marieke was weer in continent Azie beland. En dit keer was het gelukkig niet mijn schuld. Marieke liet het ook maar over zich heen komen. Ze reageerde vrij neutraal. Ze kreeg de hele tijd al veel aandacht omdat zij nu eenmaal veel zwaait, met handzoentjes strooit en vaak lief lacht of hard brult. Dus een paar toeristen die met haar aan de haal gingen, kon er wat haar betreft ook nog wel bij. Een kijkje bij de wacht en een fotomoment bij het Paleis zat er voor ons niet in want de tocht ging alweer verder. Toen we bijna het hele rondje hadden gemaakt stopten we bij de hoge KL toren. De buschauffeur had een paar keer het woord ‘discount’ laten vallen dus Sjoerd en ik besloten om deze toren te bezoeken. Met onze entreekaarten mochten we blijkbaar alleen naar het observatiedeck op 267 meter hoogte. Daar was genoeg te observeren en met onze hernieuwde kennis van de stad konden we nu nog beter zien waar alles lag en waar we geweest waren. Wat een super gave stad met zo veel moois. De grote tuinen lijken mij ook nog heel leuk om nog eens een keer te bezoeken als we over tig jaar eens teruggaan.

Niet veel later waren we weer dichtbij ons hotel en stapten we uit zodat Marieke een slaappauze kon inlassen. Wij namen een korte duik in het zwembad en Sjoerd stelde voor dat net als gisteren een van ons alvast naar de massage salon zou gaan tijdens haar slaapje. Dit keer was het zijn beurt voor een voetbehandeling. Hij stuurde mij een foto van het stuk dat hem nu mocht betasten. Hoefde wederom niet jaloers te worden. Nadat Marieke uitgeslapen was liep ik hem tegemoet en stapten we weer de Hop on bus in. Toch nog even naar dat drukke ChinaTown. Sjoerd had twijfels of dat nou wel zo handig zou zijn met een kinderwagen maar uiteindelijk gaf hij zich gewonnen. Jeeeh. En dus liepen wij net als vele anderen door Jalan Petaling. “Afdingen, afdingen, afdingen” was ons in de bus geadviseerd. En aangezien wij niets nodig hadden konden wij zo scherp onderhandelen dat de verkopers ons aankeken met een blik van Loop maar weer snel door. Uiteindelijk toch nog een roze nep North Face tasje gekocht. Eenmaal in het hotel ontdekt dat het absoluut niet lekker droeg. Dus die gaat direct door naar Marieke die, door haar liefde voor tasjes, al over een leuke verzameling begint te beschikken. We gingen nog een laatste keer naar de massagesalon. Sjoerd had na drie maal scheepsrecht en kreeg een bodymassage van tatatata: een man. En ik nam in tegenstelling tot de avond ervoor niet een half uur maar een uur een voetbehandeling. Met al dat gewandel geen overbodige luxe. Marieke bleef wederom weer gezellig naast me zitten, viel me 100% mee. Daarna besloten we naar hetzelfde restaurant te gaan waar we twee dagen ervoor ook hadden gegeten. Maar omdat we nu op een of andere manier met nog veel te veel Maleisische Ringgits zaten konden we het er op deze laatste avond extra goed van nemen. Dus Marieke kreeg (weer) ook haar eigen fruitshake en we namen zelfs een voorafje. Ja ja doe maar duur. Was allemaal heerlijk. We twijfelde nog of we een toetje zouden nemen want het leek of die vreselijke Durianvrucht in elk nagerecht voorkwam. We vroegen aan de serveerster of het overheerste in de chocolade taart. Ze trok er een vies gezicht bij maar wij dachten (of hoopten) dat het meer te maken had met de taalbarrière die er tussen ons was. Dus wij namen samen de chocotaart. Het zag er zo lekker uit dat we zelfs een vrolijke foto maakte van deze mooie afsluiting van het eerste deel van de vakantie. Sjoerd nam als eerste een hap en keek meteen op zijn viest. Dus ik was gewaarschuwd maar toch dacht ik dat hij een geintje maakte en de taart niet met mij wilde delen ofzo, dat is namelijk zijn manier om iets lekkers voor zichzelf te houden. Maar nee het was dus echt vreselijk smerig. Ik zeg het echt niet snel over eten. Zeker niet als het door een ander is bereidt maar je kan het je gewoon niet voorstellen dat iets wat er zo lekker uitziet zo vreselijk misselijkmakend kan smaken. Ik heb nog geprobeerd de chocolade er een beetje van af te schrapen maar het was een onmogelijke taak. Dus na het ijs eerder deze week te hebben weggegooid, hebben we nu het toetje tegen onze principes in moeten laten staan. Oh en ook daar maar een achteraf foto van genomen. Ondanks dat onze reis hier nu zo goed als voorbij is, staat ons een volgend avontuur in Australië te wachten. Dus daar focussen we ons nu op en kunnen terugkijken op een paar super leuke dagen in het mooie maar ontzettend warme Kuala Lumpur. Vaarwel Durian; Ik zal je niet missen.