Melbourne City

Vandaag was dan eindelijk de dag dat wij naar het centrum gingen van Melbourne. Samen met Rachel liepen we (ik met behoorlijk wat spierpijn van die paar meter rennen van gisteren) naar het treinstation en niet veel later zaten we in de trein. We stapten een paar haltes voor het centrum uit zodat we via de botanische tuinen het centrum zouden bereiken. Inderdaad Sjoerd, het was weer een hele mooie tuin en je zou vergeten dat je in een super drukke stad bevond als je de vogels hoorde in plaats van de auto’s. Alleen als je je erop focust hoorde je de stadse geluiden. Nadat we drie kwart van het park hadden doorgelopen en eigenlijk een paar uitgangen te laat waren liepen we alsnog richting het drukke centrum. Sjoerd zag nog een groot gebouw dat als herdenking van de eerste oorlog was geplaatst. Mooi uitzicht vanaf het bordes. Gelukkig voor mijn spieren lekker veel traptreden ook... Daarna liepen we richting het centrale station. Rachel stelde voor om de tram te pakken maar Sjoerd wilde blijven lopen. Op zoek naar Victoria’s Market kwamen we eerst langs vele andere winkels. Weinig eetgelegenheden maar na een paar straten/blokken kwamen we in de restaurantjes straat. We kozen voor een tentje op de hoek. Lekkere salades en burgers en goed gevulde bordjes. We zaten in een zonnig stukje op het terras. De serveerster zat met Marieke de flirten en Marieke op haar beurt stak haar armen naar het meisje uit. Na wat geknuffel kregen wij Marieke terug. Niet veel later kwam ze Marieke ophalen om wat te krijten op de muur bij de ingang. Echt succesvol was deze poging niet en dus kwam Marieke weer bij ons terug. Na een paar minuten stond de serveerster weer bij ons aan tafel. Of Marieke van watermeloen hield. Misschien. Geen idee. We kunnen het proberen. En hup Marieke werd meegenomen en in een flits zag ik de serveerster met een gigantisch stuk meloen en Marieke naar achteren verdwijnen. Gelukkig kwam ze ook weer snel terug. Marieke zat inmiddels wel onder de meloenvlekken. Met gevulde buikjes liepen we weer verder want nog steeds wilde Sjoerd geen tram. Toen we eindelijk bij Victoria market aankwamen was het groter dan ik had verwacht maar de vreselijke vis en vlees lucht viel me wel enorm tegen. Gelukkig was er meer dan slagerskraampjes en na de fruit- en groentenhallen kwamen we bij de overige standjes. Alleen merkten we al snel dat ze aan het opruimen waren. We hadden niet echt iets nodig al leek het ons wel leuk als Rachel en ik een simpel maar leuk t-shirt op de kop konden tikken voor ons teamevenement zondag dus het was toch jammer dat we een beetje aan de late kant waren want daar konden we niet meer voor slagen. We konden een bepaald zaakje waar ze lekkere warme choco verkochten ook niet vinden dus uiteindelijk beide zoektochten maar opgegeven en richting het centrale station teruggelopen. Dan maar weer op zoek naar een ijswinkel. Rachel nam ons mee naar een soort kelder verdieping waar we in eerste instantie dachten daar de trein te pakken maar we liepen door naar een smal stukje waarna het in eens mega druk was. Daar op de valreep nog een ijswinkel gevonden, maar dit ijs was de minste tot nu toe.  Rachel voelde zich niet zo lekker – had ook voor het ijsje gepast, gelukkig voor haar weinig aan gemist – dus we besloten maar naar huis te gaan. Bij mij sloeg de vermoeidheid in de trein toe en ik viel met intervallen in slaap. Lieve Sjoerd maakte ondertussen foto’s en filmpjes van mijn slaperige kop. Bedankt schat, leuk aandenken. Mijn andere schatje beet mij keihard toen ik haar stiekem borstvoeding wilde. Ook jij vriendelijk bedankt. Stiekem was het in ieder geval niet meer want de hele coupe hoorde mijn reactie. Op het perron in Parkdale belden we Frank en Jen op om naar het Peruaanse restaurant tegenover het station te komen. Rachel voelde zich nog steeds niet echt lekker en at alleen een beetje van ons mee maar voor ons was het een geslaagde kennismaking met deze keuken. Toen de ober de andere tafel leeg ruimde bood hij ons het restant van hun fles wijn aan. Zeer attent. Dus Sjoerd en Frank namen ieder een glas en konden extra genieten van deze leuke bijkomstigheid. Thuis had Frank weer voor lekkere tompoezen gezorgd. Zondag een sportief dagje... wordt wel weer eens tijd.